Med tanken på desse Vikestølsmøta som dei gamle drog i gong, så var det nok ein trong etter samhald med sokna ikring, og trong etter å koma saman. For å oppmuntra einannan og setja nytt mot i kvarandre i det vidare løpet på Himmelvegen. "Ved å kara glørne saman," som der er eit ordtak etter Per (Myrå) Sjurseike, ”Rokkaper” som han vart heitande avdi han var vidgjeten for rokkane han arbeidde. - Slik at desse glørne kunne varma einannan så det kunne bli varmare mellom kristenflokkane ikring. Noko me og har mykje bruk for i dag også, likeså vel som før i tida. Då ein har så lett for å sløvast og liksom "stivna til i formene."

Noko anna som sikkert også var med og drog dei gamle saman var nok å treffast og få utveksla tankar, spørja nytt frå kristenfronten i grannebygdene og bli meir kjende med kvarandre. Det var ikkje slik då med aviser og tidsskrifter som ein fekk informasjon gjennom. Heller ikkje gjennom telefonen, slik som i dag. Det vanlege var telefonstasjonen i bygda som ein måtte gå til, eller bli budsendt ifrå. Telefonabonnentar var det mest ikkje på landsbygda. For ikkje å tenkja på noko som Radio og Fjernsyn. Folk viste mest ikkje kva det var eingong. Noko som vel helst ikkje har vore til så stor velsigning på kristenfronten, slik det dessverre har utvikla seg. Så det var såleis på folkemunne ein meir fylgde med på det som føregjekk bygdene i mellom.

Eit ordstev i Vatssongen er i grunnen nokså slåande: "Med Forfedrane stundom det gjekk nokså smått, - dog levde dei roleg og godt." - Ikkje rastlaust og opprivande med tida då som i dag.

Men tilbake til samlingane på Vikestølen. Det var nok møte før og etter matøkta då som nå. Og så hadde dei med seg kaffikjelen (ikkje varmeflaska då nei. Den var vel ikkje oppfunnen den heller.) Dei fyrte under kjelen både her og der. Og det rauk frå eldstadane der kjende hadde samla seg. Og praten gjekk livleg og triveleg medan dei venta på dampen frå kjeletuten. Og sikkert ikkje mindre gjekk drøsen rundt kaffikoppane.

Ein talar hadde teksten for dagen for seg den gongen også. Så var det då høve til å utveksla tankar om det som var sagt i høve til teksten, - og utfylla det med gamle kjende bedehussongar som såleis smelta Vikestølsgangarane i saman.