Vikestølen ligg om lag 4,25 km frå gardane i Vikevikjå. Stølen ligg svært fint til i landskapet med utsyn sør– og nordover langs Vikedalen, Moldbrekka, Søre Vasshøgdene og Trollafjellet, austover til Vilandsstølane, Ølensfjellet og Bukkanibbå. Området kring Vikestølen er det gardbrukarane i Nedre og Øvre Vik som eig. Folki som budde på desse eigedomane før, hadde buskapane sine på Vikestølen i sommarmånadane. Like til åri etter den første verdskrigen, hadde skipsreiar Johan Thorsen, som åtte ein gard i Nedrevik, buskapen sin på stølen. I seinare tid gjekk stølsfolket opp til støls nonstider, stelte buskapen om kvelden, låg natta over der oppe og gjekk til bygdars om morgonen og bar mjølki med seg heim.

Sommaren 1900 samlast folk frå bygdene Skjold, Vats, Ølen, Bjoa og Vikebygd til det første Vikestølsmøtet. Sidan har det vore tradisjon med desse kristne stemnemøti på Vikestølen den første søndagen i juli månad. Dersom veret ikkje har vore laglegt den dagen, så har møtet vorte utsett til søndagen etter. For nokre år sidan flytta idrottslaget på Bjoa eit gamalt skulehus frå Utbjoa opp til Vikestølen. Dette huset får ein nytta til møtene no dersom det ikkje er uteverandes ver den fastsette møtedagen.

No er folket ikkje lenger så flinke til å gå til fots når dei skal til møtene på Vikestølen. Etter at vegen frå Bjoa til fjellgardane Eikås og Rotvoll var opparbeidd til brukbar bilveg, er det bilen som vert nytta når ein skal til fjellmøtet. Dei køyrer til Rotvold, og så er det litt motbakke sørover til Høgeråtten, og vidare er det flat gongsti til Vikestølen.

Like etter den første verdskrigen vart det sett i gong arbeid for å få reist eiminnestøtta om det første Vikestølsmøtet i 1900. Det var bonde Lars J. Dommersnes som sette arbeidet i gong. Han sytte også for innsamling av pengemidlar som trongst til arbeidet. Minnestøtta vart transportert av dugnadsfolk frå hovudvegen i Vik og opp til Vikestølen. Det var ein heller tung og vanskeleg transport, for støtta var nokså tung og fjellstien var berre ein vanleg gongsti og køyrande somme stader. Lange stykke laut dei bera støtta på båra. Og difor laut dei vera mange karar i dugnadsgjengen. I første taket nådde transporten med støtta så langt som til Brurasteinen som ligg midtvegs av Longavatnet på sørsida av det. Somme stykke køyrde dei støtta på vedasle og kom andre stader laut dei bera. Støtta vart liggjande til våren kom og snøen vart borte. Frå Brurasteinen transporterte dei støtta i båt til den inste enden av Longavatnet. Derifrå måtte dugnadsfolket bera støtta op den bratte ”Feiensbrekkå” og vidare til Vikestølen.