Lars J. Dommersnes var
med då stemne-
stytta vart reist på Vikestølens møtestad.
Han var óg Vikebu, og mykje nytta
Der Ordet lydde – då dei song og bad.
Per Larsen Sjurseike, ein rokkedreiar
Frå Øvre Vats, og kalla Rokka-Per,
- i veneflokken tru som møteleiar,
Var også mellom dei som møtte der.
Han Lars i Eikås møtte ifrå Bjoa,
Av ånda driven og i trua sterk.
Han baud ”ombord” til berging, liksom Noah
I fordomsdagar, til si store Ark.
No er dei nemnd så vidt dei aller fleste
Av veteranar frå det Herrens år,
Som ville skikka huset for sin neste
Og læra sjølve – grant, sitt Fadervår.
For lengst er desse gamle utor livet,
Som grunn for dette venemøtet la,
Og ikkje finn vi heller noko skrive
Av det dei fyrste stemnedagen sa.
Men eitt er visst: Dei ville vekkja sinna
Og smelta isen i så mang ei sjel
I gut og jente og i mann og kvinna
Så dei i æva kunne leve sæl.
- -
Å du – kor mangt har skift i desse åra -
I praktisk handling og i teori,
Så mykje løynt er sidan blitt forklåra
Av kloke menn med vit og fantasi.
Men ikkje alt er tent oss til det beste,
Det tvertom kan vår bitre bane bli,
Og tidt vi spør oss sjølv: Kva vert det neste
Som no vil skje ved det dei forskar i?
Ved rådlaust verk dei gamle bruka seia:
”Umogeleg som opp til månen gå,”
Men det er løyst, og lenger vil dei greia
Å uti rømda koma til og frå.
Om då det brått, i året nittanhundre,
Vart sloppe laust – det ettertida gav,
Dei ville ikkje berre stått i undre,
Men simpel hen, dei ville gøymt seg av.